Witajcie w moim domu!

    Nazywam się Michaël. Urodziłem się 25 września 1975 roku w Saint-Junien, Limousin. Jestem jednocześnie Oksytańczykiem, Francuzem i Europejczykiem. Uznaję te trzy narodowości. Ostatnią z nich, którą odkryłem niedawno, przyjmuję z entuzjazmem kogoś, kto jest świadomy jaka jest cena życia w pokoju na najbogatszym kulturowo i najbardziej zróżnicowanym kontynencie na świecie, który potrzebował dwóch wojen światowych, haniebnych i śmiertelnych, aby zdać sobie sprawę, że tylko jedność i chleb mogą uczynić rodziny szczęśliwymi. Jestem także dzieckiem Republiki, którą podziwiam, ponieważ została wywalczona krwią i wiarą patriotów, tysiąc razy bardziej szlachetnych niż ci, wysoko urodzeni, których dotknęła zemsta w postaci gilotyny, chociaż to rewolucjoniści byli tymi, którzy rozpoczęli konstytucyjną dyskryminację tzw. patois, prowincjonalnych dialektów niewartych według nich szacunku i miłości. Jeśli chodzi o kraje Ňc, w których żyję od zawsze, oprócz pięciu wspaniałych lat, spędzonych w Szkocji i Irlandii, są one ziemią mego serca, słońcem w moim uśmiechu, solą w moich łzach i echem mego głosu. Mieszkałem w Rochechouart, w Sanguinet, niedaleko Biscarosse, w Mollégčs, w Prowansji, w Albi, w Vichy, w Rodez, skąd piszę te słowa, i w pół tuzinie innych miejsc, o których zapomniałem... Studiowałem w Tuluzie; służbę wojskową odbyłem w Montauban; zostałem spadochroniarzem w Pau, a pomimo tego wszystkiego, jedynym językiem jakiego uczono mnie w szkole był język Moliera, paryżanina! To prawda, że mossú Poquelin był geniuszem teatru, nie przeczę, ale jest także prawdą, że panowie Mistral, Rouquette or Boudou są dalecy od bycia gryzipiórkami! Obecnie, dzięki prestiżowi Nagrody Nobla i bezcennemu wsparciu naszych katalońskich braci, a także dzięki Louisowi Alibert i wysiłkom IEO na rzecz normalizacji ortograficznej i gramatycznej, od Bayonne do Limoges, poprzez Montpellier, wspaniały i pełen pasji naród ponownie budzi się do życia przy dźwiękach "Se canta" i "Copa santa" ponownie rozbrzmiewających w ustach dzieci i trubadurów... Tak więc witajcie w moim domu, domu narodu bez granic, na uświęconej ziemi gai saber, paratge i fin'amor, w Oksytanii, której dusza jest wieczna!