Chámome Michaël e nacín o 25 de setembro de 1975 en Saint-Junien, Lemosín. Son á vez occitano, francés e europeo. Reivindico as tres nacionalidades. A última, que é tamén a máis recente, deféndoa con todo o entusiasmo de quen sabe o prezo de vivir en paz no continente culturalmente máis rico e variado do mundo, que necesitou dúas guerras tan vergonzosas como mortais para darse conta que só a unión e o pan fan ás familias felices. Son tamén un neno da República á cal admiro, porque lla gañaron con sangue e fe de patriotas mil veces máis nobres que os que atoparon a guillotina vengativa, aínda que foron os Revolucionarios quen empezaron a discriminación constitucional contra os supostos dialectos, aqueles falas provinciales indignos de ser respectados. En canto aos países de Òc, onde vivo desde sempre, menos os cinco anos marabillosos que pasei en Escocia e Irlanda, eles son a terra do meu corazón, o sol nos meus sorrisos, o sal nas miñas bágoas e o eco da miña voz. Habitei en Rochechouart, en Sanguinet, preto de Biscarosse, en Mollégès, en Provenza, en Albi, en Vichy, en Rodez, de onde escribo estas liñas, e xa me esquezo de media ducia máis... Estudei en Toulouse; fixen o meu servizo militar en Montauban; cheguei a ser un soldado paracaidista en Pau, pero con todo o único idioma que eles me ensinaron na escola foi o de Molière, ¡un parisiense! É verdade que mossú Poquelin foi un xenio do teatro, non digo o contrario, pero tamén é verdade que os señores Mistral, Rouquette ou Boudou non son escritorzuelos. Hoxe en día, grazas ao prestixio dun premio Nobel e ao apoio inapreciable dos nosos irmáns cataláns, tamén a Louis Alibert e aos esforzos do IEO para unha normalización ortográfica e gramatical, de Bayonne a Limoges pasando por Montpellier, espertouse un gran pobo de paixón e xenerosidade, e as notas do "Se Canta" e a "Copa santa" resoan orgullosamente na boca dos nenos dos trobadores... ¡Entón sexan benvidos á miña casa, a casa dunha nación sen fronteira, ao chan sagrado do gai saber, do paratge e da fin'amor, a Occitania, cuxa alma é eterna!