M'apèli Micaèl e soi nascut lo dijòus 25 de setembre de 1975 a Sant Junian, en Lemosin. Soi occitan, francés e europèu a l'encòp. Reivindiqui la tripla nacionalitat. La darrièra, qu'es la mai recenta, l'acompanhi amb tot l'entosiasme de qual sap lo prètz de viure enfin en patz sul continent culturalament mai ric e variat del mond, que li calguèt de guèrras tan vergonhablas que murtrièras per se mainar que i a pas que l'union e lo pan que fagan lo bonaür de las familhas. Soi tanben l'enfant de la Republica que carissi per çò qu'òm la s'a ganhada amb lo sang e la fe de patriòtas mila còps plus nòbles que los e las qu'encontrèron la venjaira guilhotina, encara qu'aguèssen los Revolucionaris iniciada la discriminacion constitucionala contra los pretenduts pateses, aqueles dialèctes regionals qu'èran pas dignes d'èstre aimats. Quant als païses d'Òc, que lai soi sempre demorat, levat las cinc annadas meravilhosas qu'ai passadas en Escòcia e mai en Irlanda, son la tèrra de mon còr, lo solelh de mos sorires, la sal de mas lagremas e lo timbre de ma votz. Soi abitat a la Ròcha-Choard, a Sanguinet, prèp de Biscaròssa, a Molegés, en Provença, a Albi, a Vichèi, a Rodés, d'ont escrivi aquestas linhas, e segur n'oblidi mai mièja dotzena... Ai estudat a Tolosa; ai fach mon servici militar a Montalban; soi vengut paracasudista a Pau, e ça que la l'unica lenga que m'ensenhèron a l'escòla foguèt la de Molière, un parisenc! Vertat que foguèt un engenh del teatre lo Poquelin, o denègui pas, mas tanben vertat es que messieurs Mistral, Roqueta o Bodon son luènh d'èsser d'escrivassièrs! A l'ora d'ara, gràcias al prestigi d'un prèmi Nobel e a l'ajuda inestimabla de nòstres fraires catalans, mercés tanben als esfòrces de normalisacion grafica e gramaticala de Loís Alibèrt e de l'IEO, de Baiona a Lemòtges en passar per Montpelhièr, un pòble bèl tot de bontat e de passion s'es desrevelhat e las nòtas del "Se canta" e la "Copa santa" ressondisson gloriosament dins la boca dels dròlles dels trobadors... Doncas, siatz benvenguts en cò meu, en cò d'una nacion sens confinhas, dins l'airal sacrat del gai saber, del paratge e de la fin'amor, en Occitània, que l'arma n'es etèrna!